In juni 2025 ben ik samen met twee vrienden een week gaan fotograferen in Noorwegen en Zweden. We kennen elkaar inmiddels goed genoeg om elkaar in iedere situatie uit te dagen — technisch, creatief en soms ook gewoon op doorzettingsvermogen. Dat maakt het zo leuk: drie fotografen, drie invalshoeken, steeds weer nieuwe beelden.
Aan het eind van die week spraken we één ding af: dit gaan we ieder jaar doen. Gewoon met z’n drieën op pad. Niemand van ons kon toen bedenken dat het volgende avontuur Suriname zou worden.
Het begon eigenlijk toevallig. Harm had al een reis gepland staan: Suriname, in januari. Een bestemming die bij mij meteen iets aanraakte. Ik heb in de loop der jaren mooie reizen gemaakt — Venezuela, Costa Rica, Thailand, Borneo, Sri Lanka, Indonesië — maar toen was ik nog lang niet zo fanatiek met fotografie als nu. Suriname is voor veel fotografen een droombestemming: jungle, vogels, slangen, reptielen, apen… het is één groot natuurdecor.
Maar eerlijk is eerlijk: zo’n reis is duur.
Toch merkte ik dat Ron ineens óók opvallend geïnteresseerd was in de plannen van Harm. En er was nog plek. We konden mee.
Mijn vrouw hoorde het hele verhaal aan. Ze zag waarschijnlijk beter dan ikzelf hoe graag ik dit wilde. Tijdens het eten legde ze haar bestek neer, keek me aan en zei: “Weet je… je moet het gewoon doen.”
Diezelfde avond zag ik Harm en Ron en vertelde ik — met veel enthousiasme — dat ik besloten had om mee te gaan. En toen gebeurde er iets bijzonders: Ron had exact hetzelfde gesprek gehad met zijn vrouw.
Met dezelfde woorden: “Weet je… je moet het gewoon doen.”
Je verzint het niet, maar het is echt zo gebeurd.
Nu, drie weken later, heb ik inmiddels documentaires gekeken, boeken gelezen, lijstjes gemaakt en al heel wat spullen aangeschaft ter voorbereiding. De voorpret is begonnen — en het voelt alsof het avontuur al gestart is.
Reactie plaatsen
Reacties